BLOG – It’s just a hill… Get over it!

Elke stap die ik zet krijg ik het gevoel dat ik dichter bij de hemel kom… Langzaam voel ik mijn lichaam beetje bij beetje, spiercel voor spiercel, harder schreeuwen om rust. Weer een stap, weer een bocht… En dan opeens, alsof het zo moet zijn, staat er klaarhelder voor mij op de weg geschreven It’s just a hill… Get over it!

De Alpe d’Huez is een zeer bekende en beruchte berg in het Franse deel van de Alpen. Bekend van de vele wielerkoersen die een bezoek brengen aan de iconische rotsenpartij. Berucht voor de vele wielerfans die de berg ooit in hun leven hebben bedwongen… De route naar het bergdorp is slechts een kleine vijftien kilometer, maar het hoogteverschil bedraagt ongeveer 1.100 meter met een gemiddeld stijgingspercentage van negen procent. Daarnaast wordt de berg gekenmerkt door de vele haarspeldbochten, 21 stuks maar liefst.

De berg kent vele helden. Waaronder veel Nederlanders die de berg in La Grande Boucle niet alleen hebben bedwongen, maar ook als eerste over de streep kwamen. Naast de profs bedwingen ook vele amateursporters de berg. Zo ook ik een aantal jaren terug. Mijn ouders hadden meegedaan met Alpe d’Huzes, een groot wielerevenement dat in het teken staat van geldinzameling voor kankeronderzoek. Een dag later besloot ik, enthousiast van alle deelnemers een feestvreugde van de dag ervoor, ook de berg te bedwingen. Ik wilde per se weten waar iedereen om mij heen over sprak. Verhalen over de “magische beklimming” had ik al maanden aangehoord en de dagen er voor was dat zeker niet minder geworden.

Omdat ik nog nooit op een wielerfiets had gezeten leek mij dit niet zo’n goed idee om hiermee nu te beginnen. Hardlopen dan? Tsja, ik had al maanden niet meer mijn rondje gemaakt… Ooit in mijn leven vijftien kilometer gelopen? Nee… Ooit in de bergen hardgelopen? Alleen gewandeld… Een reden om het niet te doen? Nee!

Hoewel het weer (bewolkt en een graad of 12) goed is, beginnen bocht één, twee en drie beginnen al gelijk zwaar. Het eerste stuk is op z’n zachtst uitgedrukt alsof je een muur oploopt. Ik gooi m’n tempo gelijk omlaag, want ik voel dat m’n hartslag direct omhoog schiet. Twaalf procent stijgingspercentage is absoluut geen pretje, en dat gaat gelijk ook in m’n hoofd rondzingen. Maar… Stijler dan dit wordt het niet! Nog 18 bochten…

De volgende vijf kilometer vallen mee. Wat is acht procent als je net veertien achter de rug hebt toch?! Om de bocht krijg ik kort even te horen “Jezus, rustig aan man!”, maar het gevoel is nog steeds heel goed. Dus door! Bocht voor bocht tellen af tot ik bij ligt bocht 7, de Nederlandse bocht. Vanaf hier kun je voor het eerst richting het bergdorp Huez kijken. De finish is dus letterlijk in zicht. Alleen wordt het weer per stap minder. Ik loop de wolken in en dus wordt mijn kleding langzaam nat en zwaar. Na het dorp kom ik in het deel waar de haarspeldbochten elkaar in rap tempo opvolgen. Mijn benen lopen langzaam vol… Ik durf niet verder te kijken dan de letters die vaag drie meter voor mij verschijnen… Zal ik even stoppen…? En dan verschijnt er tussen alle vage letters dat ene zinnetje… Kraakhelder verschijnen de letters op mijn netvlies.

It’s just a hill… Get over it!

En zo is het! Een dag er voor liepen er nog duizenden mensen over hetzelfde asfalt om zoveel mogelijk geld in te zamelen met als doel om van kanker een chronische ziekte te maken. Ziekte plaatst natuurlijk alles al heel snel in perspectief. Maar dat zinnetje heeft meer kracht in zich dan je misschien denkt. Want hoe kort ie ook mag zijn, je kunt hem op bijna elke situatie toepassen. Adem diep in, diep uit en vervolg de route die je voor jezelf had voorgehouden. Op naar die top!

Daaruit putte ik ook die dag de kracht om door te gaan. In bocht vier, geloof het of niet, kwam ik boven de wolken in de stralende zon. Het voelde alsof ik de stairway to heaven aan het bedwingen was. Op naar de top en de finish!